Vendemmia at Monteolivo

As I promised last week, I picked my grapes today. I am a bit superstitious about planning activities like this. One year, I planned to have my grapes harvest on Sunday. That Saturday, an invasion of birds had the same plans and left me nothing to pick. I now know where Hitchcock got his trauma.

This year I didn´t have to worry about birds, because Pio had decided that there would be no vendemmia without him. So hit hid among the leaves and attacked my hands every now and then. Until he hit the scissors, hurt himself and finally left.

It took me over an hour even though I only have two vines, but they did very well, I have about 10 kg. of grapes. They are slightly sweet and not very big, so I think I will use them to make juice and jelly from them.

I would love to make my own wine, but two problems occur. I don´t know if 10 kg. is enough and I have no idea how to do it. But since I will leave for Umbria in a month and I have many friends that know everything about it, maybe next year.

I owe you the jelly recipe. I always make an apple-grape jelly, because the apple contains a little more pectine so the jelly will be better:

500 ml. grape juice

1 apple, cut into small pieces, cooked in a little water for about 15 minutes

jelly sugar

Sterilize two 250 ml. jars by putting them in a 200° oven for 15 minutes, then put them upside down on a very clean towel.

Put the cooked apple pieces and the grape juice in a pan, add the right amout of jelly sugar – follow the directions on the package – an make it boil. Let boil for one minute. Then divide the apple among the two jars, fill them with the jelly and close the jars carefully. Put them upside down for five minutes.

Another very nice thing you can do with your vines, if you have to prune them anyway, is use the leaves to fill them with goat chees. The best is to use the leaves in spring, when they are young, but you can´t always get what you want..

It´s a nice sidedish to a feta salad or just as a starter.

Needed:

grape leaves

100 gr. of chevre or another soft goat cheese

1 tomato, chopped very small

1 glove of garlic

(or, simple version as always, buy a ready-made herb cheese)

Preheat the oven to 180°C Take the biggest leaves you can find. Put them in a sieve and pour boiling water over them. The set them carefully on the counter.

Mix the cheese with pressed garlic and the tomato pieces. Put a spoonfull on the leaves, roll them and close them carefully using a toothpick.

Put the rolls in a slightly oiled baking dish and leave them inthe oven for 5 – 10 minutes, till the cheese begins to melt.  

Vendemmia bij Monteolivo

Zoals ik vorige week beloofd had heb ik vandaag mijn druiven geplukt. Ik ben een beetje bijgelovig in het plannen van dit soort activiteiten. Een jaar had ik gepland om op zondag te gaan plukken. De zaterdag ervoor kwam er een invasie vogels met hetzelfde plan en lieten geen druif over. Ik weet nu hoe Hitchcock aan zijn trauma is gekomen.

Vandaag had ik trouwens geen zorgen over vogels, aangezien Pio had besloten dat er geen vendemmia zou komen zonder hem. Hij verstopte zich tussen de bladeren en voerde van tijd tot tijd aanvallen op mijn handen uit. Tot hij de schaar raakte en zich pijn deed. Toen ging hij eindelijk weg.

Ik heb er meer dan een uur over gedaan en dat terwijl ik maar twee ranken heb. Ze hebben het hele goed gedaan want ik heb bijna 10 kilo druiven. Ze zijn licht zoet en niet erg groot, dus ik ga er maar sap en gelei van maken.

Het lijkt me geweldig om mijn eigen wijn te maken, maar er zijn twee problemen. Ten eerste weet ik niet of 10 kilo wel genoeg is ten tweede heb ik geen idee hoe het moet. Maar ik vertrek toch snel naar Umbria, en heb daar genoeg vrienden die er alles van weten. Volgend jaar misschien.

Ik ben jullie het geleirecept nog schuldig. Ik gebruik ook altijd een appel, omdat daar meer pectine in zit en de gelei dan wat steviger wordt.

500 ml. druivensap

1 appel, in stukjes gesneden en ongeveer 15 minuten gekookt in een beetje water

geleisuiker

2 schone potten van 250 ml.

Steriliseer de potten door ze 15 minuten in een oven van 200°C te zetten. Zet ze daarna omgekeerd op een hele schone theedoek.

Doe de gekookte appelstukjes en het druivensap in een pan en doe de geleisuiker erbij – op het pak staat hoeveel. Breng aan de kook en laat een minuut doorkoken. Verdeel de appelstukjes over de potten en vul aan met de gelei. Sluit de potten zorgvuldig en zet ze 5 minuten op hun kop.

Iets anders leuks wat je met je druivenplant kunt doen, als je m toch moet snoeien, is de bladeren vullen met geitenkaas. Het beste is om dat in de lente te doen als de bladeren jong zijn, maar je kunt niet alles hebben.

Het is een lekker bijgerecht of gewoon als voorgerechtje.

Nodig:

100 gram chevre of andere zachte geitenkaas

1 tomaat in hele kleine stukjes

1 teentje knoflook

(of, zoals altijd een simpele versie: koop een kant en klaar kruidenkaasje)

Verwarm de oven voor op 180°C. Neem de grootste bladeren die je kunt vinden. Leg ze in een zeef en giet er kokend water over.

Spreid ze daarna uit op het aanrecht.

Meng de chevre met de tomaat en de uitgeperste knoflook. Schep een volle lepel op de druivenbladeren, rol ze op en steek ze vast met een cocktailprikker.

Leg ze in een licht geolied ovenschaaltje en zet ze 5 – 10 minuten in de oven, tot de kaas begint te smelten.

Outdoor kitchen - no way!!

A while ago, I was at a home and gardenfair where outdoor kitchens -Italian design- were exposed (and sold). I was astonished by the sizes (and the prices), and wondering how many people present at that fair had a garden in which these enormous gasbarbecues and all the luxury accesoires would fit in.

I don´t live in a palace, but neither my house nor my garden are really small, and yet I would never be able to create enough room for those huges creations, not even inside the house, let alone outside.

That´s to say...if I had wanted one. I don´t.

I like the smell of a fire, the warmth and the very sight of it, something a steel monstrosity fed by gas will never provide.

And of course, someone said I was just jealous. I am not.

What I am jealous of, is my friend Monicas´ outdoor kitchen. It is situated at a far end of her property, has an antique stone sink, a tap with only cold water running from it, a countertop made of old marble that took her husband three weeks to get it right, a one-burner-stove and a cutting board made of an old trunk. No luxury at all, but it is gorgeous and we had a real great time canning tomatoes all together.

And now, I had this little left over space at the back of my own garden. So... what do you think, is this Italian design or not? It even has room for my 9 euro barbecue. This is what I call an outdoor kitchen.

  

Buitenkeuken- echt niet

Ik was een tijdje geleden op de home and gardenfair waar onder andere buitenkeukens – Italiaans design – werden tentoongesteld (en verkocht). Ik stond versteld van de afmetingen (en de prijzen) en vroeg me af hoeveel mensen op die beurs een tuiin zouden hebben waar zo´n gigantische gasbarbecue plus alle luxe accessoires in passen.

Ik woon niet in een kasteel, maar echt klein zijn mijn huis en tuin nou ook weer niet, maar ik heb echt niet genoeg ruimte voor zo´n enorm monster, zelfs binnen niet.

Vooropgesteld dat ik er één zou willen. Dat wil ik niet.

Ik hou van de geur van vuur, van de warmte en van de uitstraling, iets wat zo´n stalen monster op gas nooit kan geven.

En natuurlijk zei iemand dat ik gewoon jaloers was. Dat ben ik niet.

Waar ik wel jaloers op ben, is op de buitenkeuken van mijn vriendin Monica. Die is in een schuur in een uithoek van haar terrein, heeft een antieke stenen gootsteen, een aanrecht van oud marmer dat haar man na drie weken klooien eindelijk op zn plek had, een kraan met alleen koud water, een eenpits kooktoestelletje en een snijplank gemaakt van een ouwe boomstam. Nergens luxe, maar het is superleuk en we hebben een geweldige tijd gehad met het inmaken van tomaten.

En nou heb ik toevallig een hoekje over achter in mijn eigen tuin. Dus.. wat vinden jullie, dit is toch Italiaans of niet? Er is zelfs plek voor mijn barbecue van 9 euro. Dit noem IK nou een buitenkeuken.

My orto - vegetable garden

It is risky to start a blog on my veggy- and herbgarden. In Italy I water the vegetables three times a day: early in the morning when everybody is still asleep, at two pm when they are all inside enjoying a siesta, and in the evening, protected by darkness so nobody can catch me spilling housewater in summer.

My dutch garden doesn´t need watering. Thank God I live on sandy soil, if not I had better start thinking about growing arborio rice. Here it is the lack of sun and warmth spoiling my garden and my mood. Of course, it would be sensible to grow sprouts or something, but in this climate I have to put the vegetables I like in the greenhouse. Eggplant (which I actually don´t really like), tomatoes, peperoni and peperoncini and of course, my basil. I already moaned here over my rosemary and sage (btw I bought two new ones) and the thyme is not looking well either. If we have to survive by those two days of sunny weather this year, I am sure the local grocery store will get over the crisis from my weekly shopping only.

I´d better write about what is actually doing fine. Beans, yellow and red onions, peas, loolo rosso and lollo verde, carots, courgettes and endive and, of course, all the fruits. Three appletrees, two pears, strawberries, plums, cherries, raspberries and red and black berries that I don´t like. My peach tree is drooping for the tenth year in a row.

I have planted several new herbs and they seem fine luckily. Now sun is all I need.

Orto mio - mijn moestuin

Het is natuurlijk de goden verzoeken om over mijn moes- en kruidentuin te beginnen. In Italië loopt ik drie keer per dag heen en weer met gieters - ´s morgens heel vroeg als iedereen nog slaapt, om twee uur ´s middags als iedereen binnen siësta houdt en ´s avonds onder dekking van de duisternis, want ik wil niet dat iemand ziet dat ik huiswater verspil in de schaarste daar.

Water krijgt mijn Nederlandse tuin zat. Godzijdank woon ik op zandgrond anders had ik een rijstveld kunnen beginnen. Hier is het gebrek aan zon en warmte wat mn tuin - en mijn humeur - verpest. Ik zou natuurlijk spruiten en radijs kunnen kweken, dat kan er tegen, maar de groenten die ik graag lust doen het nauwelijks hier. Aubergine (eigenlijk lust ik dat niet zo graag), tomaten, paprika´s en pepers moeten de kas in. Zo ook basilicum en over mijn verloren gegane rozemarijn en salie heb ik al eerder getreurd (ik heb trouwens twee nieuwe). Mijn tijm ziet er ook niet echt lekker uit, dus als ik het moet hebben van die twee  hele dagen dat het hier mooi weer was, zal de plaatselijke groentenman de crisis wel gaan overleven.

Laat ik maar beter vertellen wat het wel doet: tuinbonen, peulen, rode en gele uien, lollo rosso en lollo verde, spinazie - dat is net onkruid - wortels en andijvie. En de fruitbomen, drie appelbomen, een stoofpeer, een handpeer, aardbeien, kersen, druiven, frambozen, pruimen en een zootje bessen die ik niet lust. Mijn perzik doet het nu al tien jaar niet goed. De kruidenbakken heb ik allemaal opnieuw volgeplant en die lijken nog wel in orde. Nou nog zon.

Harvest time - picking olives

Just like last year, I spent a few days picking olives and with every olive I remove from the tree a bit of happiness fills my soul. I can completely understand why some Umbrian can´t talk about anything else. When I could make a living out of this, I would not hesitate for a second.

This year I had the pleasure of being invited to a friends´place and help them pick their olives and it only made me more certain: you can never have too much of a good thing. One big advantage was that their field was more or less flat, so it was possible to use two hands instead of needing one to cling to the trees.

The second good thing was the height of their trees. They had been pruned the previous year, which, of course, meant less harvest, but very healthy trees. My friends´father told me that the Umbrian say a pigeon should be able to fly freely through a good olive tree.

He also taught me how to grow the olives the biological way. Of course, olive trees too can suffer from a fungus that attacks the trunk and he showed me how to remove it and cover the wound. He also told me that, at the mill, he even askes the preceding farmer wether he used pesticides to fight flies or not. If so, all equipment has to be cleaned before he has his olives pressed.  

After three years of experience I can now tell apart the different types of trees and the way the olives grow. I have learned how much easier and faster it is to remove the big black ones that grow in clusters, but I also know they mostly contain more water, so the best olives are the smaller ones that hang solitarily on the branches.

I have learned how to stretch out the net to catch the olives and how to block it at the end so the olives won´t run down the hill and get lost. Our `own` field is located on a very steep hill, that allowes every tree to catch the sunshine, but makes it quite hard to work on.

It also makes it difficult to reach the higher branches while standing on a slippery net, with thorns all around and an occasional viper showing up. Climbing a tree, trying not to fall or look down (eeks) and stretching for a few more olives that will certainly make the difference is a calling, not a profession.

And after having resisted all those inconveniences.. the next tree is waiting. Still, every time I reach for the first branch of new tree and see the olives collected at the lower end of the net..it is pure happiness.

Let alone when you can finally make an appointment at the mill. It is very exciting to watch the weight on the scales, to guard your olives when they´re pressed. 

Imagine the thrill

you feel when the first trickle of oil appears. And finally, to count the number of cans. And it is a bit sad when you watch the last drops of oil dripping from the tap.

Tasting the first spoon of oil is an amazing experience. The sharp taste that cloggs your throat for a second... and suddenly, you know why you took all the trouble, why your back hurts, why your hands are dirty and full of thorns... because it was worth it. Can´t wait for next years´ harvest.